Besluiteloos optreden.

Hoewel raadsleden krampachtig hun best doen de indruk te wekken dat er tussen de commissievergadering en de raadsvergadering helemaal niets gebeurt, is dat niet helemaal waar.

Soms worden er (zonder dat we mogen weten welke) vragen gesteld op Agora. Het internetforum dat alleen toegankelijk is voor commissie- en raadsleden.

Waarom mogen we niet weten welke vragen er worden gesteld? Volgens de burgemeester ter bescherming van de ambtenaren. Tegen wat en tegen wie?

Veel antwoorden op de gestelde vragen zijn dooddoeners. Zoals, “dat is juist, omdat we vorig jaar ook al zeiden dat het juist was”.

Maar de vraagsteller heeft zijn werk gedaan. Hij heeft een nietszeggend antwoord gekregen op een irrelevante vraag. Zijn werk als volksvertegenwoordiger zit er  op. Nu alleen nog even  de vergadering zelf uitzitten.

Een mooie (op Agora) gestelde vraag in het kader van de afsluiting van het Dromdossier vond ik deze.

In het NHD stond dat TOCAT niet verder gaat met de Stichting Drommedaris, klopt dat?

Goed, het NHD is een commercieel bedrijf en dat wil zeggen dat ze het liefst nieuws brengt dat aansluit bij de belangstelling van haar lezers.

Haar lezers hebben door de bank genomen nauwelijks belangstelling voor lokale politiek, terwijl hun belangstelling voor het wel en wee van Sprookjeswonderland aanmerkelijk groter is.

Je kunt dus klagen over de aandacht die ze besteden aan bepaalde nieuwsfeiten, maar daarmee proberen ze alleen maar aan de wensen van hun lezers te voldoen.

Waar je in het algemeen niet over kunt klagen is de wijze waarop ze verslag doen van hetgeen hen wordt verteld. Maar die opvatting wordt kennelijk niet gedeeld door de vraagsteller. Die wenst bevestiging van dit nieuws vanuit een andere bron.

Niet van Tocat als betrokkene, niet van het stichtingsbestuur, maar van de gemeente. Terwijl de gemeente toch bij herhaling heeft gezegd dat de bedrijfsvoering van de stichting geen zaak van de gemeente is, maar van de stichting.

Dus wat doet de gemeente, die belt met de woordvoerder van de stichting en informeert of hetgeen men kort daarvoor aan het NHD heeft meegedeeld ook echt waar is. Uiteraard bevestigt die woordvoerder dat. Het zou gek zijn als die zou zeggen. “Welnee, ik heb zo maar wat aan de krant verteld”.

Deze gang van zaken illustreert twee dingen. De eerste is, dat het voor raadsleden moeilijk is te bevatten dat anderen in staat zijn de waarheid te vertellen en dat het om die reden altijd verstandig is om aan de gemeente te vragen of iets waar is.

Waarbij volledig uit het oog wordt verloren dat de gemeente, net als elke andere organisatie, opereert op basis van eigenbelang. Wat wil zeggen, dat haar visie op de waarheid, altijd beïnvloed zal zijn door de mogelijke consequenties van die waarheid voor haarzelf als organisatie. Ik ken geen organisatie die van zichzelf zegt, “waar wij mee bezig zijn is eigenlijk volkomen nutteloos en een verspilling van geld”. Terwijl dat voor iedereen buiten die organisatie soms pijnlijk duidelijk is.

Maar het tweede aspect is nog interessanter. De vraag is, in hoeverre draagt de vraag (en het antwoord daarop) er toe bij dat er beter inzicht komt in het probleem dat voorligt.” Wie is er verantwoordelijk voor de kosten van de verzwaring en hoe lossen we dat probleem op”. Het antwoord daarop is, helemaal niets.

En dat maakt dat het optreden van de vraagsteller een hedendaagse illustratie is van een oude grap. Over de man die onder een straatlantaarn op zoek is naar zijn verloren sleutels. Niet omdat hij meent ze daar verloren te hebben, maar omdat het daar aanwezige licht het zoeken voor hem makkelijker maakt.

Dat is een werkwijze die de Enkhuizer raad ook graag toepast.

Het stellen van relevante vragen brengt het gevaar met zich mee dat er pijnlijke conclusies moeten worden getrokken.

In dit geval, dat de wethouder de raad niet volledig en juist heeft voorgelicht. En dat soort pijnlijke conclusies vragen om pijnlijke besluiten van de raad.

In dit geval, dat het vertrouwen in de wethouder moet worden opgezegd, dan wel dat hij een reprimande verdient.

Maar de raad heeft een hekel aan pijnlijke besluiten.

Dus stelt ze irrelevante vragen over bijzaken, waar ze vervolgens tijdens de raadsvergadering aandacht aan kan besteden om zodoende een pijnlijk besluit uit de weg te kunnen gaan.

Tegelijkertijd verbiedt men publicatie van die irrelevante vragen.

Niet om de ambtenaren te beschermen, maar om zichzelf te beschermen tegen kritiek vanwege hun besluiteloze optreden.