In de krant vandaag lees ik dat raadslid Reijswoud (VVD) gisteravond (tijdens de raadsvergadering) besloten heeft om de knuppel maar eens in het hoederhok te gooien. Met als resultaat een hoop kabaal (in de vorm van getok, gekakel en gefladder) bij de rest van het pluimvee.
Volgens de krant heeft van Reijswoud gezegd,
“Met wethouder Olierook zijn we het inhoudelijk niet al te vaak eens, maar we zien wel een wethouder die opkomt voor de belangen van Enkhuizen en die regionaal actief is. Wijnne is een wethouder die af en toe wat voorleest, discussie uit de weg gaat en die onderwerpen die de raad aangaan, bestempelt als interne zaken van het college’’.
Daar valt (wat mij betreft) niet zoveel op af te dingen. Olierook is inderdaad de enige wethouder waarbij je het gevoel krijgt dat hij (vanuit een bepaalde visie) zijn stempel drukt op de ambtelijke organisatie. Je kunt het met die visie eens zijn of niet, maar voor de verve waarmee hij die visie weet te verdedigen kun je alleen maar respect hebben.
Voor de overige drie wethouders geldt hoofdzakelijk dat zij acteren als woordvoerder van het deel van de ambtelijke organisatie waar zij verantwoordelijk voor zijn.
Je zou dat ook een kwaliteit kunnen noemen, maar dan neem je het begrip wel erg ruim.
Het is ieder geval geen kwaliteit waarvoor je buiten de stadsgrenzen moet zoeken om die te vinden.
Uiteraard zal er binnenskamers nog het nodige worden nagekakeld over het optreden van Reijswoud, maar laat ik proberen hem een riem onder het hart te steken.
In het verleden werden politici als Marcus Bakker (CPN), van der Spek (PSP) en zelfs boer Koekkoek door hun tijdgenoten verguist vanwege het feit dat ze geen blad voor de mond namen.
Wie die tijdgenoten waren weet ik allang niet meer, alleen die drie Kamerleden kan ik me nog herinneren.
Meer recente voorbeelden zijn natuurlijk Pim Fortuyn en Geert Wilders. Ook zij namen/nemen geen blad voor de mond. Tot ergernis van velen (vanuit de opvatting dat je meer vliegen vangt met stroop dan met azijn). Over 20 jaar zijn ook al die stroopsmeerders weer vergeten.
Kennelijk schijn je je alleen maar positief te mogen uitlaten over de kwaliteiten van bestuurders, maar dat leidt alleen maar tot ongelukken. Cohen en van Opstelten werden alom geprezen als burgemeester, maar faalden jammerlijk in de functie die zij vervolgens ambieerden.
Volgens de aanhangers van het Peterprincipe (zoals ikzelf) geen verrassende ontwikkeling. De zucht naar promotie eindigt er (in het overgrote deel van de gevallen) uiteindelijk alleen maar toe, dat men zijn niveau van incompetentie bereikt.
Enfin, genoeg reden om de vergadering van gisteren maar eens af te luisteren. Wellicht hebben zich nog meer opmerkelijke zaken afgespeeld.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 