Na de korte uitleg over Parkinson’s wet en het Peter Principe weer terug naar de behandeling van het voorstel van het college (om te gaan investeren in “lean management”) tijdens de commissie BOFS vergadering van 17 september jongsleden.
U kunt het audioverslag zelf afluisteren door hier te klikken. Flash modus klikken en de pijl doorschuiven naar 1 uur 23 minuten.
Van de 9 raadsfractie’s vonden er 4 het te investeren bedrag (€ 280.000,-) kennelijk niet de moeite om zich in de kwestie verdiepen. NE, Gl, en oud NE (Langbroek) beperkten namelijk zich tot wat nietszeggende opmerkingen. Het CDA zei helemaal niets, terwijl De Jong (NE) maar eens zijn standaard dreigement herhaalde. Wat er op neer komt, dat mocht het kalf verdringen de Raad niet zou aarzelen om de put te dempen.
Van de resterende 5 fractie’s maakten zich drie (VVD/D’66, SP, CU/SGP) zich zover de vraag of de beoogde besparingen wel bereikt zouden worden. Men had daarover (VVD,SP) zelfs schriftelijke vragen over gesteld, waarop ook antwoorden waren verkregen.
Ik heb inmiddels begrepen dat raadsleden hun vragen aan het college niet rechtstreeks, maar via de Raadsgriffier moeten stellen. Het ligt voor de hand dat de Raadsgriffier die vragen niet alleen doorsluist naar de betreffende afdeling, maar ook naar de overige Raadsleden.
Idem dito met de antwoorden op die vragen, maar tot dat tamelijk vanzelfsprekende inzicht is men in Enkhuizen nog niet toegekomen.
Toen Stella Quasten in stekelige bewoordingen op de gang van zaken reageerde, liet voorzitter Stomp ijlings weten dat een en ander op de agenda stond van de eerstkomende presidiumvergadering.
Daarmee illustreerde hij (waarschijnlijk onbedoeld) op voortreffelijke wijze wat de werkelijke problemen zijn in Enkhuizen. Om een of andere reden is het ambtelijk apparaat (de raadsgriffier is ambtenaar) niet in staat om maatregelen te treffen die de efficiëntie bevorderen, maar moet er eerst door een bevoegde instantie (in dit geval het Presidium) een besluit worden genomen, voordat men in staat is zo’n maatregel uit te voeren.
Erger nog, men moet externe deskundigen inhuren om zich te laten voordoen hoe je efficiënter kunt werken.
Terug naar de fractie’s die zich zorgen maakten over de vraag of de voorgespiegelde besparing ook daadwerkelijk zou worden bereikt. In mijn ogen een volstrekt nutteloze benadering van de problematiek.
Het te realiseren bedrag was becijferd op 4% van de totale loonsom. Naar ik aanneem gebaseerd op eerdere ervaringen van het bureau dat “lean management” in de verkoop heeft.
Mijn inschatting is, dat dit soort cijfers vergelijkbaar zijn met de verbruikscijfers die automobielfabrikanten publiceren. Vrijwel niemand slaagt er in om die in het dagelijks gebruik te realiseren, maar dat doet er verder ook niet toe, de cijfers zijn slechts bedoeld als vergelijkingsmateriaal tussen de verschillende typen die de fabrikanten in omloop brengen.
De enige vraag die werkelijk van belang is in deze kwestie is, waarom de besparing slecht 4% van de totale loonsom bedraagt, terwijl toch vrij algemeen wordt aangenomen, dat ambtelijke instanties een kwart van hun tijd verlummelen als gevolg van archaïsche werkmethoden.
Je zou dus mogen verwachten, dat een externe deskundige die zich tot doel stelt die archaïsche werkmethoden te elimineren je een besparing van de loonsom kunt bereiken die vele malen hoger is dan de 4% die nu het uitgangspunt vormt.
Omdat ik als “niet raadslid” niet gedwongen ben om aan het college te vragen hoe de vork in de steel zit, maar gewoon mijn eigen verstand mag gebruiken, zal ik in een volgend bericht proberen antwoord te geven op die vraag
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 