In het NHD van zaterdagochtend laat Karin Mazereeuw (uitbaatster café het Ankertje) weten de indruk te hebben gekregen, dat de exploitatie van de Drom haar niet écht gegund wordt.
Dat verbaasd me eerlijk gezegd niets. De exploitatie van dit monument is al 50 jaar in handen van een stichting. Het feit, dat het bestuur van die stichting heeft aangekondigd dat zij haar functie zal neerleggen, houdt wat mij betreft niet in dat je de stichting dan maar moet opheffen. Je stelt gewoon een nieuw bestuur aan.
Anders gezegd, als het bestuur van West-Frisia (uit frustratie dat men dit jaar niet is gepromoveerd) besluit om op te stappen, dan hef je de vereniging niet op, maar kies je een nieuw bestuur.
Ook het feit dat Boland om een enigszins uitgewerkt bedrijfsplan vraagt lijkt me alleszins redelijk. Als belangenbehartiger van de gemeente (die op het punt staat 1.2 miljoen in het gebouw te investeren) had ik niet anders verwacht.
Ik begrijp dat Karin de toekomstige huurder van de hele Drommedaris wil worden, wat mij betreft prima, maar dan zal je toch iets meer te bieden moeten hebben dan alleen bierproeflokaal op de begane grond.
Dat Boland namens de gemeente in dat opzicht een kritisch houding aanneemt wil ik hem dan ook niet verwijten. Wat ik hem wel verwijt is, dat hij niet eenzelfde kritische houding heeft aangenomen t.o.v. het huidige stichtingsbestuur.
Ik vermoed dat de werkelijke reden hiervoor is, dat het helemaal geen plan van het stichtingsbestuur was, maar dat hem de functie van wethouder enigszins naar het hoofd was gestegen. We zien maar al te vaak dat bestuurders met alle geweld hun naam wil verbinden aan een groots en meeslepend project.
Begin dit jaar kwam Franx met het malle idee om de Floriade te willen organiseren, waar de de Tuinbouwraad (god zij dank) een stokje voor heeft gestoken.
Het Boland project rond de Drommedaris is van soortgelijke allure, alleen met dit verschil dat er geen Tuinbouwraad was die hem met beide benen op de grond kon brengen.
De foto in het propagandablaadje dat hij (voor kosten van de gemeente) in West-Friesland liet verspreiden zegt meer dan duizend woorden. Een stralende wethouder voor een klus die hij wel even zou klaren.
De rol van het stichtingsbestuur is in deze kwestie van ondergeschikt belang. Men vervulde de rol van His Masters Voice.
Als Boland riep spring, dan vroeg het bestuur slechts “hoe hoog”.
Voor de culture activiteiten van de stichting bestaan volgens mij vrij algemeen waardering. Maar dat is niet de verdienste van het bestuur, maar van het personeel en vrijwilligers van de stichting. Er is geen enkele reden om de inspanningen die men op dat gebied heeft verricht te bagatelliseren.
Maar net als in de sport, als er sprake is van succes, doen bestuurders niets liever dan zichzelf naar de voorgrond dringen.
Door hun lot onvoorwaardelijk te verbinden aan het welslagen van het Boland project heeft het stichtingsbestuur zichzelf een slechte dienst bewezen. Het zij zo. Het valt te hopen dat ze de eerzame weg kiest en plaats maakt voor een nieuw bestuur.
Voor Boland geldt hetzelfde, maar ik vrees dat hij blijft doorgaan totdat de Raad over zijn verdere toekomst beslist.
Karin Mazereeuw hoeft (wat mij betreft) dus nog niet te wanhopen. Het is een leuk plan, waar een nieuw stichtingsbestuur en nieuwe wethouder ongetwijfeld met belangstelling naar zullen kijken. Maar meer dan huurder van de benedenverdieping zijn zit er volgens mij niet in en meer zou ze ook niet moeten willen.
Maar ze moet wel af van het idee dat zoiets haar “gegund” moet worden. Alleen strikt zakelijke overwegingen (die tot dusver nadrukkelijk hebben ontbroken) dienen een rol te spelen.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 