Zo’n drie jaar geleden meende onze straatpatriarch (en scheefwoner) dat zijn buurman niet langer voldeed aan de norm die hij had opgesteld om in onze straat te mogen blijven wonen.
Hij wendde zich derhalve tot de verhuurder Welwonen en vroeg om huisuitzetting. Dat plan leek bij Welwonen in goede aarde te vallen.
Toen ik dat hoorde, heb ik mij ook tot Welwonen gewend en hun laten weten dat de klachten die er waren geuit voor een groot deel niet op waarheid berustten en bovendien een hoog “pot verwijt ketel” gehalte hadden.
Daarmee leek de rust weer enigszins hersteld, niet in de laatste plaats omdat de straatpatriarch mij sindsdien geen blik meer waardig keurt.
Het bleek echter een stilte voor de storm. Deze maand wordt mijn buurman alsnog uit zijn huis gezet. Niet omdat hij een huurachterstand heeft, maar omdat hij in het verleden zijn huur regelmatig te laat betaalde.
Uiteraard een kwalijke zaak en de schade die daaruit ontstaat voor de woningcorporatie zou wat mij betreft dan ook volledig moeten worden vergoed.
Maar om een dwangmaatregel als huisuitzetting toe te passen is geheel andere koek. Naast de kosten van een verhuizing is de betrokkene aangewezen op de vrije sector. Niet alleen zijn de huurprijzen daar hoger, ook verspeelt men daarbij het recht op huursubsidie.
Dus iemand, die worstelt met de tijdige betaling van zijn huur in de sociale huursector dwing je om zijn huis te verlaten, met als gevolg dat hij in de vrije sector een nog hoger huur moet betalen.
Natuurlijk is het niet tijdig betalen van de huur verwijtbaar gedrag, maar in een recent krantenbericht las ik dat onze overheid zich daar ook schuldig aan maakt en haar rekeningen structureel te laat betaald.
Directeur Draaisma is zich in ieder geval van geen kwaad bewust en schrijft dat zijn besluit het gevolg is van het keuzegedrag van de betrokkene. Hij verliest daarmee uit het oog dat betrokkene ZZPer is in de bouw, een bedrijfstak die het niet echt voor de wind gaat, hetgeen hij als grootste vastgoedbeheerder van Enkhuizen zou hebben kunnen weten. Om onder die omstandigheden van keuzegedrag te spreken lijkt me dan ook nogal kortzichtig.
Dat ligt wat anders voor wat betreft het keuzegedrag van Welwonen zelf. Het voortbestaan van Welwonen wordt op geen enkele wijze bedreigt, maar men kiest er doelbewust voor om een huurder in nog grotere financiële moeilijkheden te brengen dan hij reeds verkeert.
Je zou verwachten dat er dan een gemeentelijk instantie zou zijn die in dit soort van kwesties zou kunnen bemiddelen, maar helaas, die is er niet want voor wonen en welzijn moet je je vervoegen bij hetzelfde loket. Misschien destijds toch niet zo’n verstandig besluit geweest om beide functies te combineren.
Hoe dan ook, het is volstrekt duidelijk dat voor Draaisma het welzijn van zijn huurders minder zwaar weegt dan het welzijn van zijn woningcorporatie.
Mijn buurman heeft zich inmiddels weer ingeschreven voor een woning en met een beetje geluk is Welwonen over twee jaar weer bereid om hem weer een woning aan te bieden die hij zich weer enigszins kan veroorloven. De hele exercitie komt dus neer op “mores leren”.
Samengevat kunnen we stellen dat Welwonen, waar het gaat om huisjesmelken ongetwijfeld een dikke voldoend scoort, maar dat er op het gebied van Welzijn nog erg veel valt bij te leren.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 
Zo’n beetje eenzelfde verhaal als geldt voor de zorgverzekeringen. Steeds meer mensen zijn niet in staat die op te brengen, en als maatregel krijgen ze dan een 30% hogere premie te betalen.
LikeLike
En zo zie je ,dat ook al duurt het een jaartje of 3 dat de straatpatriarch (waarschijnlijk z’n roeping gemist als verader )toch zijn zin heeft gekregen!! bij ons heeft een huurder een soort kamerverhuur bedrijfje gestart, al menigeen heeft geklaagt bij de politie en de verhuurder!!! maar er gebeurt niets!! omdat de goede man zulke goede contacten heeft met dezelfde ambtenaren
LikeLike