Tegen alle deskundigen in blijf ik beweren, dat je geen eetcafé nodig hebt om de sociale cohesie in een wijk te bevorderen. Dat niet iedereen die oud is zit te wachten totdat de welzijnswerker iets voor hem kan betekenen.
Je bereikt hetzelfde met de aanleg van een knus pleintje waar jeu de boules kan worden gespeeld en je voor een bekertje koffie of een glas water geen 1.50 euro hoeft te betalen.
Ik weet maar weinig buiten activiteiten die zo makkelijk toegankelijk zijn als jeu de boules, waar mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn en waar leeftijd geen beletsel vormt.
Het pleintje waar ik in het voorjaar speel (Barcares) komen er elke dat 40 tot 60 mensen bij elkaar. Om te spelen, om te kijken of om een praatje te maken.
Het weer is meestal geweldig, maar de voorzieningen zijn minimaal.
Een “clubhuis” bestaande uit een kamer van waaruit ook wat drankjes kunnen worden verkocht en toiletten.
Verder een verhard terrein (waar een blind paard nog geen schade kan doen) met wat bomen.
Her en der wat bankjes om te zitten.
Probleem is natuurlijk dat dit soort dingen zo simpel zijn aan te leggen, dat de gemeente er geen belangstelling voor heeft. Er zijn namelijk geen adviezen in te winnen bij ingenieurbureaus, geen opdrachten te verstrekken aan (landschap)architecten.
In de wijk waar ik woon (Gommerswijk) ligt een stukje gras met een paar bomen. Aan de Vogelkerslaan om precies te zijn.
Je zou er makkelijk met zo’n 30 tot 40 man kunnen spelen en daarmee een trekpleister zijn voor de mensen die alleen maar willen komen kijken of praten.
Maar het College of de Raad daar op wijzen doe ik niet meer, ze hebben wel wat beters te doen en je krijgt toch geen antwoord.
Voor wie wil delen.
Pim's Prietpraat 